Daar waar beuken
wijken voor wat zicht
en je zonder zelf
een blik te vangen
in de verte ziet,
denk ik soms aan
wat nog zou, spreid
de wilde dromen
op het bruine blad
en glinsterende mos.
Met het grijzen van
de jaren blijven
kleuren van mijn
doek afspatten en
vermengen met
de nevel of zij
niet de eindigheid
van later vatten
maar in kringloop
zullen blijven
regenen.
© ton van ieperen
