Daar lag hij dan. Wist meteen dat het niet goed was gegaan. Hij voelde niets. Zijn voeten, z’n benen, z’n armen: ze waren er niet of, waarschijnlijker, ze deden het niet. Mensen schreeuwden. Mensen mompelden. Mensen fluisterden. Naar hem? Hij wist het niet.
Toen kwamen de ambulancebroeders. Ze praatten vanuit de mist. Zeiden dat hij vol moest houden. Dat het goed kwam. Dat ze hem op een plank zouden leggen en vastbinden.
Hij reageerde niet. De dokter had ook gezegd dat hij moest volhouden. Dat het weer beter zou gaan. Positief denken moest hij.
Zijn vrouw zei dat ook telkens. Iedereen zei dat eigenlijk. En overal las hij positieve verhalen. Alles was een kans. Midden in de crisis was internet vergeven van de mensen die overal een positieve draai aan gaven.
Maar hij zag geen kansen meer. Al heel lang niet. Alles wat hij probeerde mislukte toch. Zelfs nu. Ieder ander zou van zijn of haar zelfmoord een succes maken. Maar zijn zelfmoord mislukte. Geef daar maar eens een positieve draai aan!
Kon hij z’n adem nou maar eens net zo lang inhouden tot het te laat was…
ton © snolite 2020
