We zijn zo gewend aan camera’s om ons heen dat we niet meer merken dat veel filmpjes op social media geacteerd, geregisseerd én gemonteerd zijn. Op Facebook zijn veel van dit soort filmpjes te vinden. We smullen ervan.
Een bekend filmpje op social media. We bevinden ons in een metro in België. De passagiers vertegenwoordigen verschillende rassen en genders. Ieder doet zijn eigen ding. Onderling wordt nauwelijks gecommuniceerd.
Dan zien we een passagier op zijn tablet kijken. Plotseling begint hij hardop te lachen: een vrolijke, aanstekelijke lach. De camera registreert de reacties van verschillende mensen op het lachen. Sommige glimlachen, anderen kijken hun buurman/-vrouw/reisgenoot aan en slechts een enkeling doet net of hij niets hoort.
Lachfeest
De man blijft lachen. Steeds harder en met lange uithalen. Vanuit verschillende hoeken worden de reacties van de medepassagiers nu gefilmd. De meesten lachen uiteindelijk hardop en uitbundig mee. Veel mensen maken oogcontact met hun medepassagiers. De stemming in het treinstel wordt steeds beter. Eindigt opperbest. Aan het eind van het filmpje heeft de man in z’n eentje van een ongezellig treinstel vol duffe in zichzelf gekeerde forenzen een gezellige, swingende vriendenkring gemaakt waar iedereen plezier heeft met iedereen.
Fop
Als je het filmpje voor het eerst ziet, is het onmogelijk om er niet vrolijk van te worden. Zo zou het overal moeten zijn in de wereld, denk je. Maar er is iets met het filmpje. Het begint al met introduceren van de man die gaat lachen vóórdat hij gaat lachen. En er is vanuit meerdere gezichtspunten gefilmd. Door wie dan? Willekeurige passagiers? Hoe hebben die hun filmpjes dan bij elkaar gekregen en gemonteerd? Juist! Het filmpje is helemaal niet zo spontaan als het overkomt. Het is volledig in scène gezet, professioneel gefilmd en geacteerd. Voor Coca-Cola. Er is namelijk ook een versie die eindigt met reclame voor Coca-Cola.
Jeuk
En nu vind ik het helemaal niet zo’n leuk filmpje meer. Dat komt niet door het filmpje zelf. Dat is leuk genoeg. Wat mij betreft is het probleem dat de schijn wordt gewekt dat het allemaal echt en spontaan is. En dat deugt niet. Laat het filmpje in een reclameblok zien, laat iedereen na afloop in het treinstel een flesje cola drinken en het is ok. Maar haal het filmpje uit die context en geef het een air van echtheid en ik krijg er jeuk van!
Ik kan het filmpje nu ook niet meer zien zonder dat ik in gedachten een team van belichtingsmensen, cameramensen, geluidsmensen, make-up artiesten en een regisseur in de beperkte ruimte tussen de reizigers over, onder en door elkaar heen zie worstelen. Of wordt er in een open decor in de studio gefilmd? En verdorie, waarom lachen juist de jonge, mooie mensen met de hagelwitste tanden weer het hardst?
ton
© snolite 2019
