Als hij 26 jaar is, stort er een gebouw in waar hij de vorige dag is langsgelopen. Dan weet hij: hij beschikt over ‘krachten’. Welke dat precies zijn en hoe hij ze kan beheersen en gebruiken, weet hij nog niet maar dat verandert als hij twee weken later tegen een schutting leunt die meteen omvalt. Hij beschikt dus over vernietigende krachten. Nu is hij iemand én hij heeft een doel in zijn leven.
Om helemaal zekerheid te krijgen over zijn gave gaat hij op zoek naar ingestorte gebouwen waar hij ooit voorbijgelopen is. Twee maanden later heeft hij vier gebouwen gevonden. Twee daarvan zijn ingestort binnen een jaar nadat hij er voorbij gelopen is. Bij de andere twee zit er respectievelijk twee en vijf jaar tussen zijn passeren en het instorten. Hij veronderstelt dat dat met de grootte en de constructie van de gebouwen te maken heeft. De twee kleinste gebouwen zijn binnen een jaar ingestort, het grootste heeft nog vijf jaar gestaan. Dat is in lijn met de schutting die meteen omviel toen hij ertegen leunde.
Nu hij zijn gave helder heeft, besluit hij die actief te gaan inzetten. Hij gaat een dag minder werken als postbesteller om zo tijd te hebben om echt aan de slag te gaan met zijn gave. Zo bedacht, zo gedaan. Zijn eerste doelwit wordt het Hôtel de la Poste in de Rue Riquet in het 18e Arrondissement. Dat is een kunstgreep. Hij wil eigenlijk als eerste zijn eigen postkantoor op de Rue Louis Philippe laten instorten, maar omdat dat dan ook zou kunnen instorten als hij er aan het werk is, lijkt het hem veiliger om een symbolisch ander gebouw te kiezen. Dat geeft vast net zoveel voldoening. Hôtel de la Poste is ook nog eens een foeilelijk gebouw dat wat hem betreft nog veel sneller mag verdwijnen dan het ijzeren hek eromheen en de bordjes ‘gevaar, sloopwerken’ al een tijd lang beloven.
Voor de zekerheid loopt hij op 2 april ’s morgen om kwart voor tien een keer heen én een keer terug langs Hôtel de la Poste. Klus geklaard. Wat hem betreft, zou de zaak nu snel gepiept moeten zijn. Zeker omdat hij zich op het beeld van het ingestorte hotel had geconcentreerd toen hij erlangs liep. Het is nu een kwestie van afwachten.
Tien dagen later is er nog niets gebeurd. Hoewel hij dat natuurlijk kan verwachten omdat alle eerdere gebouwen nog een tijdje hebben gestaan nadat hij er is langsgelopen, is hij toch teleurgesteld. Hij dacht oprecht dat het doelbewuste van zijn actie sneller resultaat zou opleveren. Hij piekert er een paar dagen over en bedenkt dat het hotel natuurlijk groot en stevig is en hij zich voor snellere resultaten misschien beter eerst op iets kleins kan richten.
Dat kleins worden de openbare toiletten op de Rue d’Arcole. Hij vindt die foeilelijk in het straatbeeld en jawel: ze zien er niet al te stevig uit. Op 15 april 2019 looopt hij er aan het eind van de middag langs en concentreert zich ter hoogte van de toiletten op het beeld van een tot een klein pakketje verfrommeld toiletgebouw. Dan loopt hij door tot de kruising met de Rue du Cloître-Notre-Dame, kijkt vol afkeer naar de vieze duiven op het plein voor de ingang van de Notre-Dame en draait zich dan om voor een tweede gang langs het toiletgebouw…
ton © snolite 2019
