Het nieuwe normaal

Het nieuwe normaal moet wennen. Het voorlopige nieuwe normaal van de anderhalvemeter-samenleving. Een samenleving waarin we niet meer zomaar naast en aan onze vrienden kunnen zitten. Een samenleving ook waarin kleine cafés wellicht hun deuren moeten sluiten, bioscopen en theaters nog maar een kwart van de toeschouwers in de zaal laten en het openbaar vervoer alleen toegankelijk is voor mensen die ‘noodzakelijk reizen’ én gereserveerd hebben.

Maar dat nieuwe normaal zet ook aan het denken over het oude normaal. Hoe normaal was dat eigenlijk?

Ken je die sketch van Dave Allen over werknemers in een fabriek? Die halen elkaar ’s morgens op en lopen dan in een lange rij heel dicht achter elkaar naar het werk. Blijken ze uiteindelijk de poort van een sardieneninblikfabriek in te lopen. Hilarisch. Maar het heeft ook wel iets weg van de manier waarop we ons in het openbaar gedragen.

Mensproppen in de horeca
Want hoe prettig is het nou echt om tijdens het lunchen in een restaurant met je tafeltje voor twee ingeklemd te zitten tussen minimaal twee andere tafeltjes voor twee met een tussenruimte van nog geen 30 centimeter? Dat is misschien leuk en gezellig tijdens het inhaak-Oktoberfest in München maar tijdens een lunch een privégesprek voeren is op die manier nauwelijks mogelijk.

Mensklemmen in het theater
En hoezo zijn we het gewoon gaan vinden dat je in een theater of bioscoop met je knieën tegen de stoel van degene voor je zit? En dat een halve rij mensen in de bioscoop moet opstaan, zich tegen de eigen stoel drukken en de voeten parallel aan de schouders moet houden als iemand van of naar een stoel in het midden van diezelfde rij wil? En zou je zelf bedacht hebben dat het leuk is om in datzelfde theater de armleuningen van je stoel te delen met de onbekende bezoekers naast je?

Menspersen in het openbaar vervoer
En wie heeft ooit bedacht dat het normaal én aanvaardbaar is om mensen als vee te vervoeren in treinen en bussen? Waarom zijn we in een auto verplicht een autogordel te dragen en zijn er tegelijkertijd in bussen en treinen geen gordels en héél veel staanplaatsen?

Verdienmodel
Dat oude normaal, het normaal van de legbatterij, kunnen we wat mij betreft missen als kiespijn. Ik vind er namelijk niks aan. Het is het normaal van een verdienmodel. Misschien is de huidige crisis een goed moment voor aanpassing  van dat verdienmodel. Een aanpassing die rekening houdt met de menselijke maat en behoefte aan persoonlijke ruimte als constante in de berekening. Onvermijdelijk leidt dat tot prijsverhogingen maar die zijn, getuige de volle loge-plekken in bioscopen en theaters,  voor veel mensen aanvaardbaar.

Nieuwe normaal, nieuwe moraal
Zelf wil ik best meer betalen voor meer ruimte in restaurants en een hoop andere plaatsen. Dan kun je nog eens wat spontaans zeggen tegen je partner zonder dat het eruit komt als je tekst op de eerste avond van een toneelcursus. Vast niet iedereen heeft daar last van maar ik denk én hoop dat het er meer zijn dan ik alleen. Wie weet wordt het nieuwe normaal van nu dan ooit het oude normaal van de toekomst!

ton        © snolite 2020

#snolite

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *