“De jeugd hoeft nergens meer de barricades voor op.” In de jaren negentig een veel gebezigde tekst. Met licht verwijtende ondertoon: de bedoelde jeugd – de generatie waar ikzelf tot behoor – had het immers goed. Té goed.
Happy nineties
En dat was ook zo. De bh’s waren verbrand, de werkloosheidscijfers gedaald. Langzaam maar zeker werd de regen minder zuur en het gat in de ozonlaag kleiner. Veel meer dan het sprayen van cfk-vrije haarlak in je Anita-kuif kon je eigenlijk niet bijdragen aan de maatschappij.
Hoe anders is het nu. Barricade na barricade wordt beklommen. Maatschappelijke betrokkenheid en daarmee gepaard gaand ook actiebereidheid, lijkt de afgelopen decennia zelden zo groot geweest als nu.
Een greep uit
Enkele voorbeelden: het massaal ondertekenen van de petitie voor een burgerinitiatief voor een nieuw kinderpardon, gestart door presentator Tim Hofman. Demonstreren tegen de faillietverklaring van het Slotervaartziekenhuis, door ziekenhuismedewerkers, patiënten en burgers. De straat op om de bedreigde en ondergedoken Haarlemse burgemeester een hart onder de riem te steken. Op steenkoude winterochtenden hooibalen over hekken in de Oostvaardersplassen gooien, om hongerige dieren bij te voeren. In een bus stappen om bij een Sinterklaasintocht te demonstreren tegen Zwarte Piet. Of juist je SRV-kar/tractor/veevoedervrachtwagen horizontaal op de A7 werpen, om deze bus demonstranten tegen te houden.
Kanten aan kwesties
Natuurlijk worden er vraagtekens gezet bij sommige initiatieven, een enkele keer leiden deze vraagtekens zelfs tot rechtszaken. De aanpak is niet altijd sjiek, de argumentatie niet altijd zuiver, de toon niet altijd fris. Maar: initiatief wordt er genomen. En dat vind ik mooi. Het lastige vind ik echter, dat er zoveel kanten aan een kwestie zitten. Richt je de onvrede over een failliet ziekenhuis tegen bestuurders, de zorgverzekeraar, het ministerie of ‘all of the above’? Wat zijn de gevolgen voor kinderen die mogelijk nét buiten een nieuw pardon zouden vallen? Is het bijvoeren van beesten wel zo diervriendelijk; zijn er niet minstens zoveel argumenten die het tegendeel bepleiten?
Is het dan nooit goed?
Oprecht hartverwarmend vond ik de getoonde steun voor de Haarlemse burgemeester. Maar Martin Sommer haalde in zijn column in de Volkskrant een commentaar uit NRC aan, waarin een andere kant werd genoemd. Zolang de burger die opkomt voor de burgervader eveneens weleens een pilletje slikt, wordt de (vermoede) oorzaak van het onderduiken van de burgemeester (het aanpakken van drugscriminaliteit) niet opgelost. Eigenlijk vergelijkbaar met de massa’s mensen die destijds publiekelijk treurden om de dood van Diana Spencer: trouwe lezers van roddelbladen toonden zich verontwaardigd over de werkwijze van de paparazzi die het fatale ongeluk in de hand werkten.
Vanaf de bank
Kortom: ik wil best de barricades op. Maar wel goed geïnformeerd. Tegen de tijd dat ik alle ins en outs heb gelezen en bekeken, is de zaak al beslecht en dient de volgende zich aan. Ik grijp daarom terug op de comfortabele gewoonte uit mijn jeugd: de boel beschouwen vanaf de bank. Wel zonder Anita-kuif. Want dat was overduidelijk een verkeerde keuze.
ilse
© snolite 2018
