In zijn boek ‘de infantiele consument’ wijst politicoloog Benjamin Barber in 2007 op de ‘infantilisering’ van de smaak van volwassenen. Volgens Barber willen marketingmensen dat consumenten zich kind blijven voelen en zo handelen: impulsief en zonder rem consumeren.
Inmiddels zijn we 11 jaar verder in de tijd en ik constateer dat Benjamin zo dom nog niet was. De infantilisering zet ons marketinggewijs inmiddels dagelijks in onze luierbroek kun je zeggen. Ik zie nu bijvoorbeeld de Hariboreclames van dit moment voor me, waarin meerdere volwassenen, respectievelijk aan een directietafel en in een lift, elkaar met kinderstemmetjes toespreken en tegelijkertijd gummibeersnoepjes uitwisselen. Kippenvel. Van afschuw. Krijg ik ervan.
Kinderachtige reclames, bedoeld om ons kind te maken en houden. Er zijn er veel. Zo zien we dagelijks pratende M&M’s voorbijkomen, bestaan er koffiekopjes met armen die een koffieleutje vasthouden, blijkt vastzittende hoest ineens groene figuurtjes met ogen en mond te zijn, heeft het stof in huis een eigen leven én koffer, en ga zo maar door.
Ken je die reclame van die vrouw die op kantoor ineens heel erg ‘out of the box’ denkt en een Maltezer naar haar collega blaast met een ventilator? Geloof me, dat overkomt je niet met een zak Maltezers. Die eet je gewoon achter elkaar op omdat je er niet mee stoppen kunt. Punt. Alle Maltezers out of the box. Infantilisering to the max.
Nou zijn dit voorbeelden van tv, maar ook in het echte leven worden we vaak als kinderen aangesproken. Misschien herken je het volgende voorbeeld:
Afgelopen zaterdag stond ik om half negen bij kassa 1 van de Jumbo in mijn woonplaats te betalen. Even daarvoor had ik de wedstrijd om mijn boodschappen aan het eind van de lopende band weer tijdig en netjes in mijn jumbokrat te zetten weer gewonnen. Tot zover niets aan de hand. Maar toen ik had gepind, vroeg de kassière eerst ‘wilt u de kassabon?’ en meteen daarachteraan ‘spaart u voor de auto van Max Verstappen?’. Nou wilde ik niet flauw doen dus ik zei alleen ‘nee’, maar ik vond het toch een dingetje. Alsof ik was aangesproken als een kind en mij een grote glanzende ‘echte’ raceauto in het vooruitzicht was gesteld in plaats van een plastic schaalmodel.
Van alle kanten worden we marketingtechnisch geduwd en getrokken. Zogenaamd om ons eigen innerlijk kind te kunnen leven maar alle deuren die we kunnen kiezen om uit onze eigen vertrouwde volwassen wereld te stappen, zijn door anderen bedacht en vooral geprijsd.
Daarom pleit ik er hier voor om zo snel mogelijk uit deze vertrouwde marketingstroopval te stappen. Niet via een door marketing aangeboden deur maar door een gat dat we zelf maken.
Niet omdat het kan, maar omdat het moet!
ton
© snolite 2018