Na een jaar van afwezigheid kwam ik met een vriendin weer in een eetcafé dat al bijna twintig jaar in onze favorietenlijst staat. Lekker eten, niet duur en een vertrouwd menu. Kortom: een eetcafé zoals eetcafé moet zijn.
Maar het eetcafé bleek nog slechts ‘café’ te zijn. Ontzet staarden we naar de leeg geveegde menukaart: het krijtbord waarop het beperkt aantal gerechten al sinds jaar en dag gekalkt stond, was leeg. Leeg, op het zinnetje ‘Bring your own food’ na.
Tekort
We lieten onze onthutsing los op de barman: waar was het menu?! De burgers, de soep, de kipsaté? De keuken bleek al maanden gesloten. De kok was na vijftien jaar een eigen restaurant begonnen. “Nou en, leuk voor hem, huur een andere kok”, brachten we – bekomen van onze sprakeloosheid – uit. Maar dat bleek zo simpel niet. De barman ging er eens goed voor staan: theedoek over de schouder, armen gekruist voor zich op de bar. Hij boog hij zich naar ons toe om op indringende toon de malaise van de horeca anno nu uit de doeken te doen. Er was een schrijnend tekort aan koks, of we dat niet wisten? Uh, nee. Horecaontwikkelingen worden door ons enkel passief-consumptief gevolgd. Er volgde een verhaal over recessie, lage lonen, de status van het beroep. Logische en schrijnende oorzaken, maar die hoorden we niet meer door het gerommel in onze magen. We wensten de barman sterkte en dropen af: op een naar een tent waar nog wél gekookt werd.
Uitgestorven
Eenmaal achter een portie roti spraken we onze zorgen uit. Straks zou de kok een uitstervend beroep worden. Net als de kokkelvisser, de hoefsmid, de straatlantaarnaansteker! Maar hoe was dat mogelijk? Koken is toch juist al jaren een hippe bedoening? Kooktv-programma’s, kooktv-zenders, Youtube-koks, koks die een kookboekenlijn inclusief parfum-, kleding- en sneakerlijn introduceren, kookmasterclasses, kookbattles … je kunt het zo gek niet verzinnen of er is iemand met een witte muts en pollepel bij betrokken.
Shinen
Maar misschien was dat juist het probleem. Koks zijn gewoon te druk met nevenactiviteiten. Ze halen hun neus op voor het anonieme snij- en braadwerk in een groezelige achterafkeuken. Ze willen shinen! Geef ze eens ongelijk. We hopen dan ook vurig dat brancheverenigingen gauw een Dag-Van-De-Kok in het leven roepen. Of voor ons part een hele week. Niet alleen prestigieuze sterrenkoks in de spotlights, maar ook de gewone man/ vrouw die het sociale leven opgeeft om avond aan avond geitenkaastaartjes en chocolademoussetoetjes te maken voor volslagen onbekenden. De roti was in ieder geval heerlijk. We hebben de kok uitbundig geprezen. En hem gedwongen te beloven er de komende vijftien jaar niet mee op te houden.
ilse
© snolite 2018
