Twee jaar geleden werd mijn vader zijn huis uitgezet. Hij kreeg zijn luie stoel, scheerapparaat, Alzheimer, foto’s van vrouw en kinderen en tien sets kleding mee. Van het service appartement waar hij met mijn moeder woonde, verhuisde hij naar de gesloten pg-afdeling in het gebouw ertegenover.
Samen met mijn moeder bracht ik hem op maandag 7 mei 2018 om 8.30 uur ’s morgens naar zijn nieuwe stek: een kamer met ziekenhuisbed, wastafel en ruimte voor een kledingkast en luie stoel.
‘Hoe gaat het pap?’, vroeg ik hem toen ik om 8 uur binnenstapte. ‘Slecht’, slikte hij, ‘ik moet hier weg want ze zeggen dat het niet meer gaat. Maar ik kán helemaal niet bij je moeder weg!’. Dat was allemaal waar. Maar ik zei het niet. Niet nog een keer.
We lieten mijn vader vloekend en zich verraden voelend achter op z’n nieuwe adres. Hij heeft, zoals verwacht, iedere seconde van zijn verblijf daar gehaat. Toch had hij er al snel een steun in een verder hopeloze strijd. Co ontfermde zich over mijn vader, of die wilde of niet. Ze gingen samen met hun rollator naar de eetzaal. Co hielp mijn vader met zijn eten. Co praatte met mijn vader. Co maakte grapjes met mijn vader. Co sprak mijn vader moed in. En Co hield ons op de hoogte van hoe het met mijn vader ging.
Eind juli sprak ik Co op de gang. Mijn vader ging toen snel achteruit en kwam niet meer uit bed. ‘Hoe is het met m’n jochie?’, vroeg hij. ‘Niet goed hè? Hij eet niet en zoekt de hele tijd naar je moeder. Maar ik heb tegen hem gezegd… Hij is m’n maatje hè. Ik ben vanmorgen nog bij hem geweest. Hij komt eruit hoor. Maak je geen zorgen. Ik zorg voor hem. Ik heb tegen hem gezegd ‘wij lopen hier samen naar buiten’.’
Maar ze kwamen niet samen naar buiten. Mijn vader is op 14 augustus 2018 na drie maanden gevangenschap in z’n eentje ontsnapt in een grijze zak met een rits. Co zit er nog. Ik weet niet wie beter af is. In ieder geval maakt Co er het beste van. Als hij mijn moeder nu ziet lopen, roept hij tegen iedereen die het horen wil:
‘Hee, dat is het lieffie van m’n maatje! Ik mis hem nog elke dag.’
Wij ook.
ton © snolite 2020