Halverwege zijn ontbijt wordt er op het raam geklopt. Normaal gesproken kan hij externe prikkels prima negeren tijdens het eten van zijn havermout, maar deze klop is anders, dwingender. Wie klopt er ook om 7 uur ’s morgens op het raam? Met een zucht schuift hij zijn kom weg van de rand van de tafel. Hij is ongeveer tot de helft gekomen van zijn dagelijkse 55 gram havermout, 2 eetlepels mct-olie, 1 theelepel kaneel, 1 eetlepel kokosrasp, 15cl ongezoete geroosterde amandelmelk en genoeg rozijnen om er niet naar te hoeven zoeken. Hij zet de tv op pauze; het journaal bevriest tijdens een item over een grote brand. Dan schuift hij van de bank achter de keukentafel vandaan, loopt naar het raam en draait de luxaflex open. De stand van de luxaflex met de voorkant hoger dan de achterkant biedt hem het beste blikveld naar beneden en dat komt goed uit want zo kijkt hij recht in een vriendelijk gezicht ter hoogte van zijn eigen borst. Het gezicht behoort toe aan een kleine, stevige man van een jaar of 50 in een veel te grote camel-kleurige houtje-touwtjejas.
De man glimlacht naar hem en wijst tegelijkertijd met zijn rechterhand in de richting van de voordeur terwijl hij met zijn andere hand een ‘draai de deur van het slot’-beweging maakt. Hij aarzelt even, knikt dan, loopt naar de voordeur, draait die van het slot en opent hem.
‘Neem me niet kwalijk dat ik u zo vroeg stoor. U vraagt zich natuurlijk af wat ik kom doen’, zegt zijn bezoeker.
Hij antwoordt niet.
‘Mijn naam is Ubbels, Remco Ubbels, maar op het werk noemt iedereen mij Reubel. Ik werk voor een overheidsinstantie en ik heb een verzoek aan u’, gaat de bezoeker verder. ‘Het is namelijk van het grootste belang dat u zo dadelijk een bus later pakt naar uw werk.’
‘Waarom dat in hemelsnaam?’, vraagt hij verbaasd.
‘Om redenen van staatsveiligheid mag ik daar niet over praten’, zegt Reubel. ‘Ik kan alleen zeggen dat het een zaak van leven of dood is. In dat kader verzoek ik u dringend een bus later te nemen, dus niet die van 7.34 uur zoals elke dag maar die van 7.49 uur. Zelfde bus, zelfde route, alleen 15 minuten later.’
Bij het horen van ‘elke dag’ denkt hij aan zijn havermout die hij net in de steek heeft gelaten. En met die gedachte sluipt er weerstand en een zekere koppigheid zijn humeur binnen. Hij houdt van zijn routines en nu komt een wildvreemde die ongevraagd en met hele vage redenen verstoren alsof ze niets voorstellen. Een kwartier later met de bus betekent verdorie ook een kwartier later op het werk en dus een kwartier later uit het werk en dan vanavond dús ook pas een kwartier later met zijn bord voor de tv.
‘Dus u wilt niet zeggen waaróm ik een bus later moet nemen?’
‘Zoals ik al zei en zeer tot mijn spijt is dat inderdaad het geval’, zegt zijn bezoeker. ‘Staatsveiligheid en zo. Als ik het u vertel, zelfs al doe ik dat per ongeluk, moet ik u ombrengen. Gelukkig heb ik dat nog nooit hoeven doen. De meeste mensen vinden het immers geen groot probleem om zo’n klein verzoek in te willigen.’
‘Dus u doet wel vaker zulke rare verzoeken? Ik voel er niets voor om een bus later te nemen en al helemaal niet als ik niet weet waarom ik dat doe.’
‘Ach, het is mijn werk hè en ik mag zeggen dat ik er goed in ben. U zult moeten toegeven dat het niet de saaiste baan is. Het is ook best gevaarlijk. Mensen hebben tegenwoordig een kort lontje en worden snel handtastelijk. Iemand van mijn lengte zien ze ook niet echt als een gevaarlijk tegenstander. Maar gelukkig heb ik deze.’ Met enige moeite haalt Reubel een dof zwart pistool met geluiddemper uit een van de diepe voorzakken van zijn jas. ‘Bij u is zoiets gelukkig niet nodig. U bent een redelijk mens. Je moet de mensen een beetje aanvoelen en daar ben ik goed in. Ik wist van tevoren dat ik u nooit zou kunnen overhalen een bus later te nemen. Daarvoor hecht u te veel aan uw routines. Tegelijkertijd bent u een nieuwsgierig mens. Ik bedoel dat in de goede zin van het woord, begrijpt u mij goed. U hebt belangstelling voor wat er om u heen gebeurt, ook al wilt u daar zelf niet altijd deel van uitmaken. In dit geval heeft uw nieuwsgierigheid het werk gedaan, want u hebt te lang met mij staan praten. U loopt nu zover op uw eigen schema achter dat u de bus van 7.34 uur niet meer kunt halen. Missie geslaagd dus. Ik dank u voor uw medewerking in deze belangrijke veiligheidskwestie en wens u nog een aangename dag!’
Nog terwijl hij aan het praten is, draait zijn bezoeker zich naar rechts, loopt snel naar een geparkeerde auto met geblindeerde ramen die 20 meter verderop geparkeerd staat en stapt in aan de passagierskant. Als een pijl uit een boog schiet de auto daarna geruisloos de straat uit.
ton © snolite 2020
