Een paar weken terug bezocht ik met mijn twee vrouwen boekhandel Kramer & Van Doorn in Zeist. Een boekhandel in, zoals ze zelf zeggen, ‘huiskamersfeer’. Inclusief koffiecorner, leestafel en chesterfield banken. Het schrijversduo Nicci French kwam ook langs…
Toen ik het bordje met de aankondiging van het schrijversduo Nicci French (het pseudoniem van het schrijvende echtpaar Nicci Gerrard en Sean French) in de winkel zag, was het half drie ’s middags. Nog een half uur te gaan tot hun signeersessie. We waren toen al een kwartier in de winkel aan het struinen. Mijn vrouw en ik konden nog wel even door maar mijn dochter van 14 liep op haar laatste benen. Zoals veel veertienjarigen lijdt mijn dochter aan lettersmet. In de nabijheid van boeken begint zij te slepen met haar voeten, krullen haar mondhoeken naar beneden en gaat ze afkeurend zuchten. Na twintig minuten blootstelling houden deze symptomen 24 uur aan dus we hadden een ‘small window of opportunity’ in de gezellige huiskamerboekwinkel.
Nadat ik het bordje ontdekt had, zag ik ook dat er voorin de winkel, vlak achter de etalage, een tafel stond met al een rijtje wachtenden ervoor. Of erachter, afhankelijk van je gezichtspunt. Nou moet ik bekennen dat ik bij aankondigingen van publieke bijeenkomsten meestal spontaan een vluchtreactie krijg maar in dit geval leek het me toch wel leuk het bekende schrijversduo eens in levenden lijve te kunnen aanschouwen. Van een afstandje dan hè; ik zou namelijk niet weten wat ik tegen ze moest zeggen. Dat ik ooit maar één boek van ze heb gelezen, hielp ook niet echt mee.
Compromis
Maar vanwege mijn dochters conditie moesten we een compromis uitonderhandelen. Dat resulteerde erin dat we eerst nog even naar de kledingwinkel aan de overkant (de Garage) gingen en dan tegen drieën weer zouden terugkeren voor onze portie beroemdheden.
Zo gezegd, zo gedaan.
In de Garage heb ik zelf(s) nog een shirt gepast. Blijkbaar vermoedde de verkoper wel dat ik mijn kleding meestal online koop, want toen ik onder lichte dwang van mijn dames in het pashokje belandde en mijn vondst aan het passen was, klonk ineens de verkoper bezorgd vanachter het gordijn: ‘Lukt het met het shirt?’. Tja, wat moet je daarop antwoorden? Mijn bedompte ‘ja hoor’ zal vast verkeerd zijn overgekomen.
In de rij
Maar terug naar het verhaal en de boeken. Toen wij om vijf over drie terugliepen naar de boekwinkel met het beroemde duo, zagen we dat we de winkel niet meer in konden. De ingang was geblokkeerd. Er stond namelijk inmiddels een rij van zo’n 30 meter die begon bij de signeertafel en via de ingang buiten eindigde bij de Bruna verderop in dezelfde straat. Mooie manier om je concurrent achter je te laten!
Gelukkig was het voor de etalage zelf vrij rustig dus wij liepen daar quasi nonchalant naartoe en deden of we per ongeluk een bekend schrijversduo ontdekten. Wat waren ze schattig! En klein. Misschien raar, maar ik verwacht van bekende mensen op de een of andere manier altijd dat ze groot zijn. Geen idee waar dat vandaan komt maar het is hardnekkig en garandeert veel teleurstellingen. Maar goed: daar zaten ze! Superleuk om ze te zien. Helaas was er geen gelegenheid voor oogcontact want ze waren druk!
Aan het werk
Het werd nu ook duidelijk waarom er zo’n rij stond voor de signeertafel. Vooraan in de rij stond namelijk een man van in de zestig. Hij stelde geen vragen aan Nicci. Hij stelde geen vragen aan French…pardon… Sean. En als hij dat wel had gedaan, hadden ze toch geen tijd gehad om antwoord te geven want heel Nicci French was druk bezig. Met signeren. Voor diezelfde man. Die had namelijk twee stapels van elk ongeveer tien boeken op tafel geparkeerd. Hij pakte vervolgens telkens een boek van een van de stapels, sloeg dat open en gaf uitgebreide instructie aan het schrijversduo over wat ze erin moesten schrijven en voor wie en waar precies en daarna togen Nicci en Sean aan het werk.
Met twee stapels boeken was het duidelijk dat ze nog wel even voor deze mijnheer aan het werk zouden zijn. Tja, ze waren in Nederland hè; hun literaire agent zal ze hopelijk van tevoren hebben verteld dat wij dat hier heel normaal vinden. Als je aan de beurt bent in een rij, heb je alle recht en reden om je beurt naar eigen believen in te richten en te rekken. Met iedereen voor je in de rij moet je immers rekening houden, maar iedereen die na jou komt heeft de status van een worm. En dat schrijversechtpaar is ingehuurd om te signeren, dus die kun je naar eigen goeddunken aan het werk zetten!
Het moet gezegd: Nicci French gaf geen krimp. Stoer! Toch zou het me niet verbazen als de volgende titel van Nicci French met hoofdpersoon Frieda Klein de titel ‘moord op de handtekeningenjager’ heeft. En als ik Nicci of Sean was, had ik die middag voor die ene man allemaal verkeerde handtekeningen gezet. Signeerwraak!
ton
© snolite 2018
