De komst van de Nieuwe Beste Vriendin was slecht getimed. Ik ontmoette haar een dag nadat diverse media uitgebreid verhaalden over de resultaten van een onderzoek naar de gevolgen van alcohol. Die bleken erger te zijn dan gedacht.
Per genuttigd glas zou je maar liefst een half uur minder lang leven. Dat is geen kattenpis… Het roer zou daarom om, en flink ook. Alleen nu nog even niet, op deze eerste echte mooie voorjaarsdag van het jaar. Op naar het filiaal van de drankketen, met klantenpas. Voor de laatste keer uiteraard.
Dacht ik. Want daar ontmoette ik haar, de Nieuwe Beste Vriendin. Ze maakte indruk met haar enthousiasme. Geen spoortje verveling of chagrijn te ontdekken, en dat op een dag waarop geen mens zin had om te werken. “Of ik een smaaktest wilden doen?” Natuurlijk! Het beeld van een heuse wijnproeverij bleek een fata morgana: de smaaktest zou helaas digitaal plaatsvinden. ‘Maar’, beloofde ze, ‘het zou echt de moeite waard zijn.’ En ze kreeg gelijk.
De test bestond uit eenvoudige keuzes. Oude of jonge kaas? Pure chocola of Turks fruit? Na een vraag of 10 was daar het resultaat: mijn persoonlijke wijnadvies. ‘Royal Red’ voor rode en ‘Fresh Hammer’ voor witte wijn. Geen idee wat het inhield, maar het moest wel iets heel goeds zijn. ‘Ik ben een Fresh Prince, dat is bijna hetzelfde’, juichte ze. Herkenning en vreugdekreten volgden, we omhelsden elkaar nog net niet. De adviezen volgden: ‘neem deze, probeer die!’ ‘De Nieuw-Zeelandse ga je ook geweldig vinden!’
Met een tas vol flessen ging ik naar huis, het balkon op. Aan de slag met aanbeveling nummer 1. Zowel de uitslag van de test als haar aanbevelingen klopten zo goed, dat mijn bezoeken aan haar filiaal toe- in plaats van afnamen. Bij elke binnenkomst belandde ik in een warm bad: ze wist nog precies wat ik de vorige keer had geprobeerd, informeerde daar vakkundig naar en raadde weer een nieuw succesnummer aan. Het vertrouwen groeide snel, spoedig wisselden we tips voor kappers, muziek en musea uit. Hechter en hechter werden we, tussen de etalage en het magazijn van haar zaak.
Hoe frequenter de bezoeken, des te verwoestender het effect. Niet alleen had ik inmiddels mijn levensverwachting al met enkele dagdelen naar beneden geschroefd, ook raakte ik in een sociaal isolement. Waar ik voorheen graag op een terras en in aangenaam gezelschap een wijntje dronk, gaf ik nu de voorkeur aan thuis. Want hoe kon ik aan een ober uitleggen dat ik een ‘Fresh Hammer’ was? Of vragen aan de barvrouw of de Merlot op haar kaart wel in de categorie ‘Royal Red’ viel? En het risico lopen op een niet zo lekker wijntje, was allang geen optie meer. Once you go do a smaakcheck, you never go back of zoiets.
Er was nog maar een oplossing denkbaar. Ik knipte de klantenpas resoluut door en verbrak het contact. Voortaan zou ik met een grote boog langs haar en haar filiaal lopen. Met de paar vrienden die me nog wilden kennen, gaf ik me op voor een gedegen wijncursus. Zo investeerde ik zowel in mijn sociale leven als in wijnkennis die breder inzetbaar was dan enkel bij de drankketen in kwestie. Mijn levensduur zou er niet van toenemen, maar in ieder geval voorkwam ik tijdig een eenzaam einde.
ilse
© snolite 2018
