Halverwege de straat komt me een, zoals men tegenwoordig zegt, ‘oudere man’ tegemoet lopen. Hij draagt een driekwart zandkleurige regenjas zonder capuchon met zes donkerbruine knopen. De bovenste en onderste knoop zijn open. Daardoor is de kraag van een hagelwit overhemd goed zichtbaar, evenals de bovenkant van een donkerblauwe stropdas, in onberispelijke dubbele Windsor gestrikt. Onder zijn regenjas zijn de pijpen van een donkergrijze klassieke herenpantalon te zien met plooi en omslag aan de onderkant. Wat meteen opvalt is dat de man op moderne sneakers loopt. Eigenlijk is de term sportieve outdoor schoenen beter. Het zijn Terrex schoenen van Adidas; uiteraard niet in de felkleurige variant maar ‘core black’.
Op 10 meter afstand trekt zijn gezicht alle aandacht. Het is het gezicht van een oude man met een jonge, vriendelijke en intelligente uitstraling. Waarschijnlijk komt dat door zijn ogen. Ogen verouderen niet. De zijne zijn donkerbruin en het lijkt of ze glinsteren en licht uitzenden in plaats van het alleen te absorberen. Z’n gezicht wordt omlijst door sneeuwwit haar in een keurige coupe, vingerdik geknipt met een scheiding links en korte bakkebaarden die precies stoppen ter hoogte van het midden van zijn gehoorgang. Het lijkt daardoor alsof hij net bij de kapper is geweest. Zijn wenkbrauwen zijn ook spierwit, keurig geknipt en vol. Een smalle witte snor die zowel de onderkant van zijn neus als de bovenkant van zijn bovenlip zorgvuldig mijdt en aan beide zijden precies loopt tot z’n mondhoeken maakt z’n gezicht, met wat rimpels in het voorhoofd en kraaienpootjes naast de ogen, compleet. Mond en neus zijn beide onopvallend. Alles bij elkaar oogt zijn gezicht veel jonger dan het is, ook doordat het lijkt of er binnenin zijn hoofd een lichtbron is die de scherpe lijnen aan de buitenkant ervan verzacht en de schaduwen wegneemt.
We zijn nu nog 5 meter van elkaar verwijderd. Plotseling verstapt de man zich en probeert gedurende een seconde of wat zijn evenwicht te hervinden. Even lijkt hij breekbaar en oud zoals hij is. Dan hervindt hij het evenwicht en stapt veel jonger weer door.
Als we nog maar 2 meter van elkaar verwijderd zijn, groeten we elkaar. ‘Goedemorgen’, zeg ik. ‘Ik wens u ook een hele goede morgen en een mooie dag’, zegt de man vriendelijk en terwijl hij dat zegt maakt zijn rechterhand een gebaar alsof hij de rand van een denkbeeldige hoed op zijn hoofd aantikt. We vertragen. ‘Ik hoop dat u mijn kleine pas de deux van daarnet hebt kunnen waarderen. Ik probeer die natuurlijk te vermijden en draag daarvoor op aanraden van mijn arts deze schoenen, maar ook die nemen af en toe een loopje met me’, zegt hij. Zijn stem is zwaar en krachtig. Evenwicht hersteld, stel ik tevreden vast en kijk nog een keer om als we weer 5 meter uit elkaar zijn gelopen.
ton © snolite 2020
