Je hebt mensen bij wie de woorden ‘alvast’, ‘lekker op tijd’ en ‘efficiënt’ vaak voorkomen in het dagelijks gebezigde vocabulaire. Je hebt ook mensen die hen ter wille willen zijn. En zo kan het gebeuren dat je …
… op een zondagochtend ruim twintig minuten te vroeg voor het Scandinavische woonwarenhuis staat te wachten tot de omvangrijke draaideur zijn eerste ronkende ronde van de dag zal maken. Je blijkt niet de enige, sterker nog: vanuit alle hoeken van de parkeergarage stromen de mensen toe. ‘Hé wat leuk, die kennen elkaar’, denk je als je twee mannen elkaar hartelijk ziet begroeten. Maar als zich gaandeweg steeds meer mensen bij hen voegen, dringt tot je door dat ze met elkaar hebben afgesproken, en duidelijk niet voor het eerst. Dit is de harde kern, dit zijn de echte insiders.
Ik had weleens gelezen over het euro-ontbijt en de recordaantallen bezoekers die het restaurant van de interieurgigant wereldwijd trekt. Hier zouden jaarlijks miljarden mensen zich te goed doen aan Zweedse gehaktballen, meer nog dan de Burgerking aan Whoppers liet aanrukken voor haar klandizie. Feit of fabel: geen idee. Maar de bewering werd voor mij in deze rij in ieder geval aannemelijk.
Smöllkaart
‘Er zijn vast ook mensen bij die voor een hoogslaper, inklapbare wasmand of keukentrolley komen’, zei ik tegen mijn man-van-de-klok, die nog glunderde van de geslaagde ruime planning van de ochtend. Maar ik kreeg ongelijk: toen de in vrolijk geel gestoken medewerkers hun deuren openden, marcheerde de massa eendrachtig richting restaurant. De ‘smöllkaart’ fier geheven in de knuist, plaatsnemend in de rij langs het buffet. Zo ook wij. De rest van het pand bleef nagenoeg leeg.
Een dame voor me brieste dat niet duidelijk stond aangegeven dat je moest bijbetalen voor een kaneelbroodje bij een ‘3 euro brunchdeal’. Ik trok mijn bovenlip omhoog, klaar om mijzelf eens flink verheven te gaan voelen. Ik liet de term vreetschuur vallen en begon me te beklagen over een gezette 60er die een medewerkster van amper 16 afblafte: ‘Hé hallo! Waarom is er nog geen melk!’ ‘Hé hallo, omdat de tent misschien net 30 seconden open is?’, probeerde ik verontwaardigd tegen mijn man-van-decorum. Maar die had geen tijd voor decorum. Hij was bezig pannenkoekjes op een bord te laden. Twee voor 50 cent! Hij glunderde alweer. Of nog steeds.
Blad aan bøm
Ik gaf nog niet op. ‘Het zijn hier net Russen in een Turks all-inclusive resort. Wist je dat ze steeds vaker Russen weigeren, in Turkije? Een boete wegens discriminatie is voor die uitbaters goedkoper dan de voorraad vreten en drank die ze anders moeten aanslepen…’ ‘Kijk, een gratis potje biologische babyvoeding voor kinderen onder de 2’, luidde de jubelende, geheel onverwachte reactie. Ook de baby glunderde inmiddels en zwaaide met twee handen naar de potjes ‘Echt waar?’ ‘Dat is toch wel erg sympathiek’, dacht ik terwijl ik er een op mijn enorme dienblad zette. Ook realiseerde ik me dat niet alleen de refill, maar überhaupt de eerste koffie gratis was. Heb- en vraatzucht namen mij en mijn fatsoensnormen over, deden me omslaan als een blad aan een boom. Ik ging bij mezelf te rade of het nog te vroeg was voor friet met verantwoord gevangen zalm. En eigenlijk was het ook best belachelijk dat die melk niet voor openingstijd was aangevuld, als je er eens goed over nadacht.
ilse
© snolite 2018