Hij is een jaar of veertien en staat naast een lantaarnpaal alsof het een denkbeeldig vriendje is. Op zijn rug hangt een messenger bag: een pukkel. Vol rotjes. Hij pakt er telkens een op de tast uit, steekt hem aan en gooit hem achteloos weg. Vijf meter verderop ontploft het ding maar hij kijkt niet. Dan komt een klein jongetje naast hem staan met zijn eigen rotjes in een plastic zak. Hij steekt er een af en maakt een vreugdesprongetje na de knal. Meteen loopt de pukkeljongen weg. Even later zie ik hem aan het eind van de straat in z’n eentje naast een andere lantaarnpaal staan.
ton
© snolite 2018
