Rode vlekken, blaasjes, een dichthangend opgezwollen oog. Normaal gesproken tuurt een bepaald slag vrouwen vertederd de wandelwagen in, nu kijken ze gauw weg met een blik alsof ze de lepra-ratel al van ver horen. Niet alleen de snuit, maar het hele 85 centimeters tellende lijfje zit onder. Tien dagen hangen en huilen, slapeloze nachten door koorts en jeuk. De kerstfestiviteiten afgezegd, aan huis gekluisterd. Maar oudejaarsavond zullen we gezellig vieren. Hup lekker eten, proosten en terugblikken maar! “Weet je nog toen…!” “Oh ja, dat was na die buikgriep.” “Weet je nog dat….?” “Och ja, toen kreeg ie de vierde tot en met de zesde ziekte, tanden, kiezen, koorts, mond-en-klauwzeer, de gewone griep, en…”
Zo evalueren we het Jaar van het Virus. Om tien uur beginnen oogleden en mondhoeken te zakken. Niet opgeven, nog even bijschenken. Het is tenslotte Oud en Nieuw. Maar om half elf breekt het verzet. Alle goede bedoelingen en voornemens ten spijt rollen we uitgeput in bed. Om twaalf uur schrik ik wakker van het vuurwerk.
Gelukkig, een nieuw jaar. Veel weerstand gewenst.
ilse
© snolite 2019
